Σημείωμα του Δημήτρη Μυτιληναίου

Το χορευτικό σώμα ενεργοποιοεί τη φυσική του παρουσία στον δημόσιο χώρο με συγκεκριμένα χορογραφικά εργαλεία στοχεύοντας σε μία μορφολογική μετατόπιση της κυρίαρχης “καθημερινής” κινητικής φόρμας στο πεζικό δίκτυο της πόλης.

Πού/πότε μας επιτρέπεται να χορεύουμε; Τί συμβαίνει αν χορεύουμε όπου/όταν δεν μας ‘επιτρέπεται’ και δεν χορεύουμε εκεί/τότε που μας ‘επιτρέπεται’; Πώς προκύπτει αυτό το ‘επιτρεπτό’ και τί φόρμες περικλείει; Είναι ιστορική αναγκαιότητα ή εκδήλωση ιδεολογίας;
Ερευνούμε το πώς σκιαγραφείται, από τί ορίζεται η κινητική συμπεριφορά και φόρμα στον δ.χ. κι αναζητούμε τρόπους ώστε να την ιδιοποιηθούμε, να την διευρύνουμε και να ενδεχομενοποιήσουμε την παροδική ή όχι αλλαγή της.
Η κύρια προς εξέταση υπόθεση του πειράματος είναι ο βαθμός στον οποίο η ενεργοποίηση του ανθρώπινου σώματος ή ενός συνόλου ανθρωπίνων σωμάτων με έναν χορογραφικό (ορισμένο και ταυτόχρονο βασισμένο στο υποκειμενικό) τρόπο καθίσταται ικανή να έρθει σε “στιγμιαία” ρήξη με την κυτιοποιημένη και κοινωνικά ετεροπροσδιορισμένη κινητική συμ-περιφορά του πολίτη/χρήστη στον δημόσιο χώρο– με άλλα λόγια με τις σωματικές εκδηλώσεις του habitus.
Η πόλη στιγμιαία και συσσωρευτικά, ιστορικά και καθημερινά, αποτελεί την πίστα, τον τόπο, το πεδίο διαδραμάτισης, έκφρασης και επιτέλεσης για τους χρήστες της και συνεπώς γεννά κώδικες και συμπεριφορές. Το νομοθετικό, το πολιτικό, το πολιτισμικό και το κοινωνικό στηρίζονται πάνω της, προκύπτουν από αυτήν και συνθέτουν αλληλεπιδρώντα συστήματα εντός της, ανεξαρτήτως κλίμακας. Οι πολεοδόμοι επιτυχημένα ή αποτυχημένα σχεδιάζουν πόλεις που να μπορούν να στηρίξουν τα συστήματα αυτά καλύπτοντας ένα φάσμα εξωστρεφών αναγκών βασιζόμενο στην ασφάλεια, την ανταλλακτική αξία και αξία χρήσης. Υπάρχουν όμως και ιδιότυπες ανάγκες εξωστρέφειας, δημιουργίας έργου, ξοδέματος ενέργειας που ξεπερνούν ή διαφεύγουν του κατακερματισμού της εργασίας και σπάνια πραγματώνονται.
Αναρωτιόμαστε: οι εκδηλώσεις τους εκλείπουν λόγω έλλειψης σχεδιασμού χώρου ή χρόνου;
Θεωρώντας ότι ο χώρος της πόλης βρίσκεται σε συνεχή διαδικασία κατασκευής, ως πεδίο διαπραγμάτευσης, σύγκρουσης της πολλαπλότητας και της διαφορετικότητας, τονίζεται η ανάγκη για εύρεση πεδίων επαφής, ενεργού εμπλοκής και απρόβλεπτης αλληλεπίδρασης – χώρων απροσδόκητων καταστάσεων, αταξίας και αντιπαράθεσης*.

*Richard Sennett, The Uses Of Disorder: Personal Identity and City Life, Yale University Press,1970