Σημείωμα της Ομάδας Φιλοπάππου

Χαρακτηριστικό της δράσης Solus Locus στην Ιθάκη το καλοκαίρι του 2003 ήταν η κατασκήνωση των συμμετεχόντων για μία εβδομάδα στον ίδιο το χώρο. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό ήταν η δημιουργία των κανόνων ενός «παιχνιδιού». Το παιχνίδι αποτέλεσε το μέσο δραστηριοποίησης των συμμετεχόντων, με σκοπό την ανάδειξη των όρων εκείνων που θα επέτρεπαν την παραγωγή, ή όχι, συλλογικού έργου, πράγμα που αποτέλεσε την αφορμή για να αναγνωριστούν οι όροι με τους οποίους μπορεί να λειτουργήσει μια καλλιτεχνική συλλογικότητα. Η επανάδραση της Σχεδίας της Μέδουσας του Gericault από συμμετέχοντες στην ομάδα, όπου οι ίδιοι αντικατέστησαν τα πρόσωπα του πίνακα, σηματοδοτεί τη στροφή προς ένα ομαδικότερο πνεύμα. Σύμφωνα με το μύθο που συνοδεύει τον πίνακα, αν κάποιος από το πλοίο που διακρίνεται στο βάθος εντοπίσει τους επιβαίνοντες στη σχεδία και τους περισυλλέξει, τότε το έργο (το οποίο σύμφωνα με την ίδια φήμη είναι φτιαγμένο από κατράμι και ως εκ τούτου θα χαθεί μελλοντικά στο σκοτάδι) θα σωθεί από κάποια κατοπινή εξέλιξη στον τομέα της συντήρησης. Στην αντίθετη περίπτωση, σε αυτήν που θέλει τους ναυαγούς να μη διασώζονται από το πλοίο, οι επιβαίνοντες στη σχεδία, ως εκ τούτου και ο πίνακας, είναι καταδικασμένοι. Το γεγονός πως κάποιοι κατάφεραν να επιβιβαστούν στη σχεδία, έστω και συμβολικά, παρέτεινε τη  δυνατότητα ύπαρξής της ομάδας. Αυτή, στην πραγματικότητα, εκκρεμεί μέχρι και σήμερα, ανάμεσα σε όλο και περισσότερο ισχυρές ατομικότητες από τη μία πλευρά και τη σταθερή πρόσδεση στην αναγκαιότητα μιας περισσότερο συλλογικής πρακτικής από την άλλη. Το όνομα «ομάδα Φιλοπάππου» δεν αποτελεί προϊόν μιας συνειδητής απόφασης. Η ίδια η παρουσία της ως «ομάδα», ενέχει κάτι παράδοξο, καθότι ποτέ έως τότε δεν υπήρξε τέτοια, αλλά ονομάστηκε έτσι από τρίτους για πρακτικούς λόγους, πράγμα που οδήγησε σε μια πιο συνεκτική και σταθερή μορφή από άποψη μελών σε σχέση με το παρελθόν, όταν οι λέξεις «μέλος» και «ομάδα» δεν περιεχόταν στο λεξιλόγιό της.